زمینه و هدف: بی­­توجهی به پرخاشگری در نوجوانان باعث افزایش روابط ناسالم در بین افراد جامعه، کاهش کیفیت زندگی، مشکلاتی نظیر فرار از مدرسه، افت تحصیلی و سوءمصرف مواد می­شود. لذا هدف پژوهش هدف بررسی رابطۀ تعدادی از متغیرهای جمعیت­شناختی با پرخاشگری می­باشد.

روش بررسی: در این مطالعه توصیفی – مقطعی، جامعه آماری کلیۀ دانش­آموزان پسر دبیرستانی بود که درس سال تحصیلی 94-95 در شهر ایلام مشغول تحصیل بودند. با اسنفاده از روش نمونه­گیری خوشه­ای 265 نفر از آنان به عنوان نمونۀ پژوهش انتخاب شدند. اطلاعات جمعیت­شناختی و پرسشنامۀ پرخاشگری باس و پری (AQ) توسط آزمودنی­ها تکمیل شد. برای تحلیل داده­ها از روش­های آماری فراوانی، میانگین، انحراف استاندارد، کمترین مقدار و بیشترین مقدار استفاده شد. آزمون­های مربوط به آمار  استنباطی هم ضریب همبستگی پیرسون، آزمون t مستقل، آزمون ANOVA و آزمون تعقیبی LSD بودند. برای تحلیل داده­ها هم از ویراست بیستم نرم­افزار SPSS20 استفاده شد.

یافته ها: نتایج نشان داد که پرخاشگری با سن همبستگی مثبت و معناداری داشت درحالی­که با رتبۀ تولد رابطه معناداری مشاهده نشد. همچنین میان پرخاشگری در دو منطقۀ شهری و روستایی تفاوت معناداری نداشت. پرخاشگری در دانش­آموزان رشتۀ تجربی در مقایسه با رشته­های انسانی و ریاضی کمتر بود. دانش­آموزان پدران بیکار در مقایسه با دانش­آموزانی که پدرشان شاغل بود پرخاشگری سطح بالاتری داشتند.

نتیجه ­گیری: یافته ­ها نشان می دهد که آموزش مهارت­های کارآمد برای مدیریت پرخاشگری از جمله مسائل مهمی است که باید در دورۀ نوجوانی بیشتر بدان توجه شود. به علاوه، بیکاری مشکل اجتماعی مهمی است که می­تواند در پرخاشگری نوجوانان نقش داشته باشد.