دوره 20، شماره 65 - ( 4-1398 )
جلد 20 شماره 65 صفحات 19-1 |
برگشت به فهرست نسخه ها
چکیده: (2468 مشاهده)
زمینه و هدف: هدف از انجام این مطالعه، بررسی تاثیر تمرین هوازی و مکمل ویتامین D بر مقدار ویتامین خون، شاخص‌های خطر سندرم متابولیک و حافظه در زنان سندرم متابولیک بود.
مواد و روش‌کار: در این مطالعه‌ی نیمه تجربی، ۴۰ زن داوطلب با سندرم متابولیک (۴۰-۶۵ ساله) به طور تصادفی در چهار گروه تمرین و ویتامین (توام)، تمرین و دارونما، ویتامین D و کنترل تقسیم شدند.گروه‌های تمرین به مدت هشت هفته در برنامه‌ی تمرین هوازی (راه رفتن و دویدن به صورت سه جلسه در هفته، ۶۰ دقیقه هر جلسه و با شدت ۶۰ تا ۵۰ درصد از حداکثر ضربان قلب) شرکت کردند. قرص‌های ویتامین D (با دوز ۵۰۰۰۰ واحد) یا دارونما (حاوی پارافین)، یک بار در هفته در قالب دوسوکور مصرف شدند. در مراحل پیش آزمون و پایان تمرین، آزمون‌‌های عملکرد حافظه‌ی کوتاه‌مدت و میان مدت، سنجش فشارخون و خون گیری (برای اندازه‌گیری مقدار سطح سرمی ۲۵- هیدروکسی ویتامین دی، گلوکز، تری گلیسیرید و لیپوپروتئین پرچگال) انجام شدند. داده‌ها توسط تحلیل واریانس عاملی(۲×۲) اندازه‌گیری مکرر، آزمون تی همبسته و تحلیل واریانس یک راهه تحلیل شدند.
یافته‌ها: هر سه مداخله باعث کاهش مقدار تری گلیسیرید و وخامت کلی خطر متابولیک (امتیاز z) و همچنین افزایش لیپوپروتئین پرچگال پلاسما و بهبود عملکرد حافظه کوتاه مدت و میان مدت شدند، ولی دور کمر، فشار میانگین سرخرگی و قند خون فقط در گروه‌های توام و تمرین کاهش یافتند (۰۵/۰>P). مقدار سطح سرمی ۲۵- هیدروکسی ویتامین دی فقط در گروه‌های مصرف ویتامین افزایش یافت (0/05>P). در طول مداخله، مقدار تغییرات قند خون، دور کمر و حافظه‌های کوتاه‌مدت و میان مدت گروه توام بیشتر از گروه ویتامین بود (0/05>P).
نتیجه‌گیری: نتایج نشان داد که مصرف مکملی ویتامین D در بیماران سندرم متابولیک که مستعد کمبود آن هستند؛ می‌تواند آثار مفید تمرین بدنی بر کنترل متابولیک و حافظه را پر رنگ‌تر کند، ولی برای افزایش مقدار ویتامین D خون در این بیماران، مصرف مکملی آن ضروری است.
مواد و روش‌کار: در این مطالعه‌ی نیمه تجربی، ۴۰ زن داوطلب با سندرم متابولیک (۴۰-۶۵ ساله) به طور تصادفی در چهار گروه تمرین و ویتامین (توام)، تمرین و دارونما، ویتامین D و کنترل تقسیم شدند.گروه‌های تمرین به مدت هشت هفته در برنامه‌ی تمرین هوازی (راه رفتن و دویدن به صورت سه جلسه در هفته، ۶۰ دقیقه هر جلسه و با شدت ۶۰ تا ۵۰ درصد از حداکثر ضربان قلب) شرکت کردند. قرص‌های ویتامین D (با دوز ۵۰۰۰۰ واحد) یا دارونما (حاوی پارافین)، یک بار در هفته در قالب دوسوکور مصرف شدند. در مراحل پیش آزمون و پایان تمرین، آزمون‌‌های عملکرد حافظه‌ی کوتاه‌مدت و میان مدت، سنجش فشارخون و خون گیری (برای اندازه‌گیری مقدار سطح سرمی ۲۵- هیدروکسی ویتامین دی، گلوکز، تری گلیسیرید و لیپوپروتئین پرچگال) انجام شدند. داده‌ها توسط تحلیل واریانس عاملی(۲×۲) اندازه‌گیری مکرر، آزمون تی همبسته و تحلیل واریانس یک راهه تحلیل شدند.
یافته‌ها: هر سه مداخله باعث کاهش مقدار تری گلیسیرید و وخامت کلی خطر متابولیک (امتیاز z) و همچنین افزایش لیپوپروتئین پرچگال پلاسما و بهبود عملکرد حافظه کوتاه مدت و میان مدت شدند، ولی دور کمر، فشار میانگین سرخرگی و قند خون فقط در گروه‌های توام و تمرین کاهش یافتند (۰۵/۰>P). مقدار سطح سرمی ۲۵- هیدروکسی ویتامین دی فقط در گروه‌های مصرف ویتامین افزایش یافت (0/05>P). در طول مداخله، مقدار تغییرات قند خون، دور کمر و حافظه‌های کوتاه‌مدت و میان مدت گروه توام بیشتر از گروه ویتامین بود (0/05>P).
نتیجه‌گیری: نتایج نشان داد که مصرف مکملی ویتامین D در بیماران سندرم متابولیک که مستعد کمبود آن هستند؛ می‌تواند آثار مفید تمرین بدنی بر کنترل متابولیک و حافظه را پر رنگ‌تر کند، ولی برای افزایش مقدار ویتامین D خون در این بیماران، مصرف مکملی آن ضروری است.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
عمومى
دریافت: 1397/6/29 | پذیرش: 1397/8/24 | انتشار الکترونیک: 1398/4/24
دریافت: 1397/6/29 | پذیرش: 1397/8/24 | انتشار الکترونیک: 1398/4/24
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |