زمینه و هدف : بهداشت، درمان و تامین سلامت افراد جامعه از مهمترین شاخص های پیشرفت و اعتلای هر کشوری است و ضامن موفقیت برنامه های توسعه ملی نیز به شمار می رود. هدف از این پژوهش بررسی توسعه یافتگی شهرستان های استان اصفهان در برخورداری از امکانات و دسترسی به خدمات بهداشتی-درمانی، و ارائه توصیه هایی جهت کاهش شکاف های درون منطقه ای برای نیل به توسعه پایدار است. 
مواد و روش کار: پژوهش حاضر به لحاظ هدف از نوع کاربردی و به لحاظ ماهیت از نوع توصیفی-تحلیلی، از نوع مطالعه مقطعی و روش گردآوری اطلاعات، کتابخانه ای است. دراین مقاله شاخص های بهداشتی-درمانی که در سرشماری سال 1390 شمارش شده بودند، مورد بررسی قرار گرفت. روش مورد استفاده شاخص مرکزیت وزنی است که مرحله پیشرفته و تکمیلی روش اسکالوگرام است و با استفاده از آن، میزان و رتبه برخورداری شهرستان ها محاسبه شد.
یافته ها : بر مبنای بررسی شاخص های سیزده گانه  بهداشتی-درمانی شهرستان های اصفهان، کاشان، خمینی شهر، نجف آباد و فلاورجان در رتبه های اول تا پنجم توسعه قرار دارند.  شهرستان های بویین و میاندشت، خور و بیابانک، چادگان، دهاقان و خوانسار در رتبه های بیست و چهارم تا بیستم توسعه یافتگی و سایر شهرستانهای استان جز شهرستان های میان توسعه هستند.
نتیجه گیری: مهمترین عامل در توزیع نابرابر خدمات بهداشتی و درمانی، سیاست ها و برنامه ریزی هایی است که منجر به تمرکز فعالیت ها و خدمات در شهرستان های این استان شده است. این تمرکزگرایی، اختلاف توسعه بهداشتی و درمانی شهرستان ها را روز به روز بیشتر می کند. 

واژه‌های کلیدی: توسعه یافتگی، شاخص های بهداشتی-درمانی، شاخص مرکزیت وزنی، استان اصفهان

متن کامل [PDF 524 kb]   (779 دریافت)