مقدمه: نماز راهی برای ارتباط با خدا و مناجات با پروردگار است و وجود بیماری نباید شرایط انسان را از تکلیفی همچون نماز خواندن و نیایش با خدا باز دارد. بلکه این شرایط باید زمینه انس بیشتر بیمار با خدا را فراهم کند. داشتن حضوری حمایت گرایانه، برقراری تسهیلات جهت انجام فعالیتهای مذهبی توسط بیمار، نمونه ای از فعالیتهای حمایتی معنوی ، توسط پرستار است. روش کار : این مطالعه یک پژوهش توصیفی تحلیلی میباشد که بصورت سرشماری بروی ۱۲۰ نفر از پرستاران شاغل در مرکز آموزشی و درمانی بعثت شهر سنندج انجام شده است. ابزار گرد آوری داده ها پرسشنامه ای مشتمل بر ۴۲ سوال میباشد (۱۲ سؤال مشخصات دموگرافیک ، ۳۰ سؤال مربوط به عوامل مؤثر بر انجام فریضه نماز توسط مددجویان بستری در بیمارستان). عوامل مؤثر در ۴ دسته (عوامل پرسنلی و عوامل محیطی و عوامل پشتیبانی و تبلیغاتی , عوامل مرتبط با بیمار) تقسیم بندی گردید. اطلاعات بدست آمده با استفاده از روشهای آمار توصیفی و تحلیلی (فی دو، تست دقیق فیشرو...) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج: نتایج بدست آمده نشان داد که جهت انجام فریضه نماز توسط مددجویان بستری، در بین عوامل پرسنلی، کاهش حجم کاری پرستاران ( ۳/۴۰ %) و در خصوص عوامل محیطی؛ تعبیه دستشوئی جهت وضو در کنار اتاق نماز (۵/۳۴ %) وجود فضا و امکانات در هر بخش جهت اقامه نماز( ۳/۳۰ %) و مشخص کردن قبله در بخشها ( ۱/۳۱ %) از دیدگاه پرسنل پرستاری خیلی تأثیر گذار می باشد و وجود کتاب قرآن و سایر کتب مذهبی در بخش با ۲/۲۵ % در بین عوامل پشتیبانی اقامه نماز بیشترین تأثیر را داشت. همچنین بین اعتقاد پرسنل به اقامه نماز و ارتباط آن با عوامل ( پرسنلی – محیطی- مرتبط با بیمار - پشتیبانی ) ارتباط معنی دار مشاهده گردید. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد طبق نظر پرسنل پرستاری جهت انجام فریضه نماز توسط بیماران عوامل متعددی دخیل میباشد که مانع از انجام این فریضه الهی می گردد. لذا پیشنهاد می گردد مسئولین مربوطه با تدابیر جدی، اقدامات لازم در جهت رفع مشکلات و موانع اقامه نمازتوسط بیماران در بیمارستانها را بعمل آورده و با برنامه ریزی اساسی، رضایت بیماران بستری را فراهم سازند

زمینه و هدف: شناخت ادراکات و احساسات دانشجویان نسبت به فرهنگ و روابط اعضای کلاس برای برنامه­ریزی، و ایجاد تغییرات مثبت، حائز اهمیت است. این تحقیق با هدف تعیین دیدگاه دانشجویان در مورد فرهنگ کلاسی در دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز انجام گردید.

روش بررسی: طی این مطالعه توصیفی- تحلیلی، دیدگاه ۳۰۰ نفر از دانشجویان سال آخر مورد بررسی قرار گرفت. ابزار گردآوری داده­ها، پرسشنامه فرهنگ کلاسی استفان رابینز (Stephen Robins)، شامل ۸ سؤال در مورد فرهنگ کلاسی با مقیاس لیکرت ۵ نقطه­ای بود. داده­ها با استفاده از نرم افزار SPSS v۲۲ پردازش و از آزمونهای آمار توصیفی جهت تعیین میانگین و درصدها و درصدها و نمودارها و برای مقایسه فرهنگ کلاسی در سطوح مختلف متغیر های دموگرافیک از آزمون رگرسیون لجستیک استفاده  شد.

یافته ­ها: اکثر دانشجویان به فرهنگ کلاسی دانشگاه امتیاز بینابینی (۲۰-۲۹) دادند. اکثر دانشجویان معتقد بودند که سیستم  نمره دهی مبتنی بر استاندارد نیست و مخالف این بودند که استاد به هر کس که به درس گوش دهد نمره­ی خوب می­دهد اما در کل دانشجویان برخورد هم کلاسی و اساتید را دوستانه و حمایتی دانسته اند. ارتباط معنی­داری بین فرهنگ کلاسی و دانشکده مشاهده گردید(p-value ۰/۰۰۱).

نتیجه­ گیری: از نظر اکثر دانشجویان در مقاطع و رشته­های تحصیلی مختلف فرهنگ کلاسی دانشگاه فرهنگ بینابینی بود. تعامل و ارتباط بیشتر اساتید و دانشجویان و روشهای دانشجو- محور پیشنهاد می­شود که می­تواند منجر به برقرای ارتباط بیشتر بین اساتید و دانشجویان با یک دیگر و ایجاد فرهنگ باز و صمیمی گردد.