دوره 20، شماره 66 - ( 7-1398 )
جلد 20 شماره 66 صفحات 24-11 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Ebrahimi M, Mokhtari R. An Analysis of the Development of Isfahan Province in Terms of Health and Health Indicators with Sustainable Development Approach. Zanko J Med Sci 2019; 20 (66) :11-24
URL: http://zanko.muk.ac.ir/article-1-441-fa.html
URL: http://zanko.muk.ac.ir/article-1-441-fa.html
ابراهیمی بوزانی مهدی، مختاری ملک آبادی رضا، حیدری دستنایی رضیه. تحلیلی بر توسعه یافتگی شهرستان های استان اصفهان از نظر شاخص های بهداشتی-درمانی با رویکرد توسعه پایدار. مجله علوم پزشکی زانکو. 1398; 20 (66) :11-24
دانشگاه پیام نور
چکیده: (2387 مشاهده)
زمینه و هدف : بهداشت، درمان و تامین سلامت افراد جامعه از مهمترین شاخص های پیشرفت و اعتلای هر کشوری است و ضامن موفقیت برنامه های توسعه ملی نیز به شمار می رود. هدف از این پژوهش بررسی توسعه یافتگی شهرستان های استان اصفهان در برخورداری از امکانات و دسترسی به خدمات بهداشتی-درمانی، و ارائه توصیه هایی جهت کاهش شکاف های درون منطقه ای برای نیل به توسعه پایدار است.
مواد و روش کار: پژوهش حاضر به لحاظ هدف از نوع کاربردی و به لحاظ ماهیت از نوع توصیفی-تحلیلی، از نوع مطالعه مقطعی و روش گردآوری اطلاعات، کتابخانه ای است. دراین مقاله شاخص های بهداشتی-درمانی که در سرشماری سال 1390 شمارش شده بودند، مورد بررسی قرار گرفت. روش مورد استفاده شاخص مرکزیت وزنی است که مرحله پیشرفته و تکمیلی روش اسکالوگرام است و با استفاده از آن، میزان و رتبه برخورداری شهرستان ها محاسبه شد.
یافته ها : بر مبنای بررسی شاخص های سیزده گانه بهداشتی-درمانی شهرستان های اصفهان، کاشان، خمینی شهر، نجف آباد و فلاورجان در رتبه های اول تا پنجم توسعه قرار دارند. شهرستان های بویین و میاندشت، خور و بیابانک، چادگان، دهاقان و خوانسار در رتبه های بیست و چهارم تا بیستم توسعه یافتگی و سایر شهرستانهای استان جز شهرستان های میان توسعه هستند.
نتیجه گیری: مهمترین عامل در توزیع نابرابر خدمات بهداشتی و درمانی، سیاست ها و برنامه ریزی هایی است که منجر به تمرکز فعالیت ها و خدمات در شهرستان های این استان شده است. این تمرکزگرایی، اختلاف توسعه بهداشتی و درمانی شهرستان ها را روز به روز بیشتر می کند.
مواد و روش کار: پژوهش حاضر به لحاظ هدف از نوع کاربردی و به لحاظ ماهیت از نوع توصیفی-تحلیلی، از نوع مطالعه مقطعی و روش گردآوری اطلاعات، کتابخانه ای است. دراین مقاله شاخص های بهداشتی-درمانی که در سرشماری سال 1390 شمارش شده بودند، مورد بررسی قرار گرفت. روش مورد استفاده شاخص مرکزیت وزنی است که مرحله پیشرفته و تکمیلی روش اسکالوگرام است و با استفاده از آن، میزان و رتبه برخورداری شهرستان ها محاسبه شد.
یافته ها : بر مبنای بررسی شاخص های سیزده گانه بهداشتی-درمانی شهرستان های اصفهان، کاشان، خمینی شهر، نجف آباد و فلاورجان در رتبه های اول تا پنجم توسعه قرار دارند. شهرستان های بویین و میاندشت، خور و بیابانک، چادگان، دهاقان و خوانسار در رتبه های بیست و چهارم تا بیستم توسعه یافتگی و سایر شهرستانهای استان جز شهرستان های میان توسعه هستند.
نتیجه گیری: مهمترین عامل در توزیع نابرابر خدمات بهداشتی و درمانی، سیاست ها و برنامه ریزی هایی است که منجر به تمرکز فعالیت ها و خدمات در شهرستان های این استان شده است. این تمرکزگرایی، اختلاف توسعه بهداشتی و درمانی شهرستان ها را روز به روز بیشتر می کند.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
عمومى
دریافت: 1397/10/1 | پذیرش: 1398/4/16 | انتشار الکترونیک: 1398/7/10
دریافت: 1397/10/1 | پذیرش: 1398/4/16 | انتشار الکترونیک: 1398/7/10
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
