زمینه وهدف: خشونت محیط کار، موضوع نگران کننده ای برای افراد و سازمان ها می باشد. حرفه ی پرستاری یکی از مشاغلی است که بیشترین خطر مربوط به معرض خشونت قرارگرفتن را دارد؛ لذا این مطالعه با هدف بررسی فراوانی خشونت بیماران و همراهان در برابر پرستاران و عوامل مرتبط با آن انجام شده است
مواد و روش کار: مطالعه ی حاضر، از نوع توصیفی- تحلیلی است که به صورت سر شماری و روی 203 نفر از پرستاران شاغل در بخش های مرکز آموزشی درمانی  شهدای هفتم تیر تهران در سال 1395 انجام گردید. ابزار جمع آوری اطلاعات، پرسشنامه ی استاندارد شده ی مربوط به خشونت محل کار در واحدهای سلامت و شامل 
بخش (اطلاعات جمعیت شناختی، سوء رفتار کلامی، تهدید، ضرب و جرح جسمی، آزار و اذیت جنسی و آزار و اذیت نژادی) بود که توسط پرستاران تکمیل گردید. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های آماری توصیفی وتحلیلی در نرم افزار SPSS20 استفاده شد.
نتیجه گیری: 74.1 درصد ( 123 نفر)  از پرستاران در طول دوره کاری خود مورد خشونت قرار گرفته بودند. سوءرفتار کلامی وتهدید به ترتیب با فراوانی 95.1 درصد ( 117 نفر) و 42.3 درصد ( 52 نفر)،دارای بیشترین رخداد بودند و خشونت های جسمی، جنسی و نژادی به ترتیب با 8.9 درصد ( 11 نفر)، 4.1 درصد ( 5 نفر) و 3.2 درصد ( 4 نفر)، دارای کمترین خشونت وارده نسبت به پرستاران بودند. بین قومیت پرستاران و سوء رفتار کلامی (P=0/0092) و نیز وضعیت تأهل و تهدید (p=0/0134) ارتباط معنی داری وجود دارد؛به این ترتیب، پرستارانی که قومیت فارس داشتند؛ بیشتر مورد سوء رفتار کلامی و پرستاران متأهل، بیشتر مورد تهدید واقع شده اند.
نتایج به دست آمده، تایید کننده ی شیوع بالای خشونت محل کار، علیه پرستاران است. لذا جهت کاهش خطرات و تهدیدات ناشی از خشونت در محیط بیمارستان، اتخاذ یک رویکرد پیشگیرانه، مشارکتی و روش های مناسب گزارش، پیگیری خشونت و آموزش همگانی، مفید به نظر می رسد.